De Zevende Etappe, Finishdag

Het kampenement wordt voor de laatste keer opgebroken. Voor de laatste keer....... alles voor de laatste keer.  Een week is zo voorbij. Maar niet alleen voor ons, ook voor kinderen met Duchenne, gaat het leven na deze week verder. Daarover hebben we onderling veel over gesproken en mooie momenten met elkaar gedeeld.

Wat zal ons vanmiddag te wachten staan als we onze helden binnen kunnen halen? Want helden zijn het. Met een grote hoofdletter H. Welke ontberingen zij doorstaan hebben afgelopen week, niet normaal! Met recht mag je daar trots op zijn. En dat mag iedereen weten. Eigenlijk zouden dit nog veel meer mensen moeten dit weten, om zo nog meer geld binnen te brengen voor deze akelige ziekte. Want na deze week gaat het leven verder.....

Na het opbreken zijn we richting Bladel gereden om de campers daar af te zetten. Daarna zijn we met een busje en een vrachtwagen voor de fietsen naar Nijmegen gereden waar de huldiging plaats zou vinden. Aangekomen op een groot veld hadden we een tentje geplaatst zodat we herkenbaar waren en een klein plekje voor onszelf hadden. 15.30 uur werden de renners verwacht. Een goed plekje werd door iedereen ingenomen, aan de dranghekken voor het podium, om hun helden van dichtbij te kunnen aanschouwen. Ongeveer 16.00 uur was het zover. In 1 grote colonne komen de rijders, per team, de eindstreep over. Bloemen, spandoeken, toeters, persoonlijke berichten werden tevoorschijn gehaald. Kippenvel bij alle liefde die op het veld te zien was. Wat een ontlading. Het was een geweldige finish na een zware, heftige maar ontzettend mooie week. Ik had die voor geen goud willen missen. Bedankt allemaal voor jullie inzet en gefeliciteerd met jullie prestatie. Dat ik dit mee mocht maken is toch wel een hele eer. Dank!